9. Weer thuis.

Er is iets vreemds gebeurd met mijn vorige blog onder de titel ‘Famagusta’. Volgends mij had ik dat stuk wel opgeslagen, maar niet verstuurd. Tot mijn verbazing kreeg ik er wat reacties op (Bedankt, Freek en Lianne). Ik heb het bij enkele andere mensen nagevraagd, maar die hadden dat blog niet gekregen. Ik had nog wat aan de tekst willen doen, en wat willen toevoegen over de laatste dagen, maar ik het besloten het toch maar onveranderd aan iedereen te sturen.

Inmiddels zijn we weer thuis en ik neem jullie nog even mee naar de laatste dagen.

Na een dagje relaxen in Famagusta, waarbij Birgit en ik heerlijk onze eigen gang kunnen gaan, besluiten we samen naar Salamis te liften. Salamis is vóór onze jaartelling eens de belangrijkste stad van Cyprus geweest en er zijn interessante overblijfselen uit die tijd. Daarom willen we er graag gaan kijken.

Op de heenweg stopt een luxe Mercedes. De bezitter blijkt een makelaar te zijn. Je kunt bij hem terecht om te investeren in vastgoed. Zijn belangrijkste klanten komen uit Rusland en Iran. Ik verwacht dat de prijzen voor vastgoed in dit Turkse deel van Cyprus de komende jaren snel zullen stijgen. Zijn jullie misschien geïnteresseerd om op dit goede moment te investeren? We bedanken vriendelijk.

Hij vertelt dat zijn ouders na de bezetting van het noordelijke deel van het eiland vanuit Turkije naar Cyprus zijn gekomen. Kregen ze geld om naar Cyprus te verhuizen, vraag ik. Natuurlijk, ze zijn door de Turkse regering geholpen. Het was nodig dat er meer Turken naar Cyprus kwamen, want de Grieken wilden ons hier weghebben. Er zijn hier al eeuwen Turken, dus wij hebben ook recht om hier te wonen. Ik weet wel dat veel mensen in het westen denken dat we achterlijk zijn, vervolgt hij. Ik protesteer tegen dat beeld. Ja, ja, zegt hij, ik weet het wel. De Grieken leren hun kinderen op school dat we barbaren zijn. Maar we zijn echt wel aardig. Kijk naar mij, ik neem jullie toch mee. Zeker, zeg ik, en daar zijn we erg blij mee. Waar willen jullie precies heen? Weet je wat? Ik zet jullie af voor de deur. We bedanken de man hartelijk als hij ons bij de archeologische opgravingen afzet. Een bijzonder gesprek. Het geeft me wel een ongemakkelijk gevoel.

Op de terugweg krijgen we een lift van een aardige mevrouw in een oude auto. No English, zegt ze (ik spreek geen Engels). Als we Famagusta inrijden, stopt ze. Blijf zitten, gebaart ze, als ze uitstapt en een vrouw aanspreekt op straat. Deze vrouw komt naar ons toe. Jullie chauffeuse wil graag weten waar jullie precies moeten zijn. Ik vertel haar waar we naartoe willen en we worden weer op een mooie plek afgezet. Dankjewel, maken we duidelijk en wat bent u een goede chauffeur. Ze lacht.

Wat hebben we weer geluk gehad, zeggen we tegen elkaar. En, wat hebben we veel aardige mensen ontmoet op deze reis!!

De volgende dag gaan we weer liften, van Famagusta naar Larnaca. We halen het met 3 keer een lift. Langer dan 5 minuten hoeven we niet te wachten op iemand die denkt: ik kan die oude mensen met die rugzakken toch niet laten staan in deze hitte… :)

Larnaca, de laatste dag. Van hier vertrekt het vliegtuig. We hebben een prachtige tijd gehad en … weer veel zin om naar huis te gaan.